پنداشتی

چونکوه کوه خاموش دمسردم ؟

بی درد سنگ ساکت بی دردم ؟

نی

قله ام

بلندترین

قله غرور

اینک درون سینه من التهابهاست

هرگز گمان مبر

شد خاطرات تلخ فراموشم

هرچند

نستوه کوه ساکت و سردم لیک

آتشفشان مرده خاموشم